Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αλεξάντρ Βασιλιέφσκι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια


Αλεξάντρ Βασιλιέφσκι
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Алекса́ндр Миха́йлович Василе́вский (Ρωσικά)
Γέννηση18ιουλ. / 30  Σεπτεμβρίου 1895γρηγ.[1] ή 30  Σεπτεμβρίου 1895
Vichuga
Θάνατος5  Δεκεμβρίου 1977[2][3][1]
Μόσχα
Τόπος ταφήςΝεκρόπολη Τείχους του Κρεμλίνου
ΕθνικότηταΡώσοι[4]
Χώρα πολιτογράφησηςΈνωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών
Ρωσική Αυτοκρατορία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΡωσικά
Σπουδέςd:Q4235556 (από 1909)
Alekseev military school (έως 1915)
Στρατιωτική Ακαδημία του Γενικού Επιτελείου Ενόπλων Δυνάμεων της Ρωσίας (1936–1937)
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
αξιωματικός
συγγραφέας απομνημονευμάτων
Περίοδος ακμής1915
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΚομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης
Οικογένεια
ΤέκναYury Vasilevsky
Igor Vasilevsky
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατόςpraporshchik, shtabs-kapitan, συνταγματάρχης, kombrig, komdiv, υποστράτηγος, αντιστράτηγος, αρχιστράτηγος, general of the army και Στρατάρχης της Σοβιετικής Ένωσης/Ρωσικός αυτοκρατορικός στρατός, Κόκκινος Στρατός και Soviet Ground Forces
Πόλεμοι/μάχεςΑ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, Ρωσικός Εμφύλιος Πόλεμος, Πολωνό-Σοβιετικός Πόλεμος, Ανατολικό Μέτωπο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και Ιαπωνοσοβιετικός πόλεμος
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΥπουργός Άμυνας της Σοβιετικής Ένωσης (1949–1953)
μέλος του Ανώτατου Σοβιέτ της Σοβιετικής Ένωσης
Βραβεύσειςτάγμα του Λένιν (29  Ιουλίου 1944)
Μετάλλιο για τη Νίκη επί της Ιαπωνίας
μετάλλιο για τη νίκη επί της Γερμανίας στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο
τάγμα του Κόκκινου Λαβάρου (3  Νοεμβρίου 1944)
Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (1943)
τάγμα του Ερυθρού Αστέρα (1939)
Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης (29  Ιουλίου 1944)[5]
τάγμα της Οκτωβριανής Επανάστασης (22  Φεβρουαρίου 1968)
τάγμα του Καρλ Μαρξ (1975)
Παράσημο της Νίκης (10  Απριλίου 1944)
Παράσημο της Νίκης (19  Απριλίου 1945)
Αρχηγός Διοικητής της Λεγεώνας της Αξίας (1944)
Ιωβηλαίο μετάλλιο για την 20ή επέτειο του Κόκκινου Στρατού των εργατών και των αγροτών (1938)
Τάγμα του Σουβόροφ Α΄ τάξης (28  Ιανουαρίου 1943)
Τάγμα για την Υπηρεσία στη Μητέρα Πατρίδα στις Ένοπλες Δυνάμεις της ΕΣΣΔ, 3ης τάξης (30  Απριλίου 1975)
μετάλλιο «Για την υπεράσπιση της Μόσχας»
Μετάλλιο «Για την υπεράσπιση του Στάλινγκραντ»
Μετάλλιο για την Κατάληψη του Καίνιξμπεργκ
Διοικητής με Αστέρι του Τάγματος της Αναγέννησης της Πολωνίας‎ (1973)
Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης (8  Σεπτεμβρίου 1945)[5]
Χρυσός Αστέρας (29  Ιουλίου 1944)
Χρυσός Αστέρας (8  Σεπτεμβρίου 1945)
τάγμα του Λένιν (21  Μαΐου 1942)
τάγμα του Λένιν (21  Φεβρουαρίου 1945)
τάγμα του Λένιν (29  Σεπτεμβρίου 1945)
τάγμα του Λένιν (29  Σεπτεμβρίου 1955)
τάγμα του Λένιν (29  Σεπτεμβρίου 1965)
τάγμα του Λένιν (29  Σεπτεμβρίου 1970)
τάγμα του Λένιν (29  Σεπτεμβρίου 1975)
τάγμα του Κόκκινου Λαβάρου (20  Ιουνίου 1949)
Ιωβηλαίο μετάλλιο για την 100ή επέτειο από τη γέννηση του Βλαντίμιρ Ιλίτς Λένιν (1970)
μετάλλιο για την 800η επέτειο της Μόσχας
μετάλλιο για την 30η επέτειο του Σοβιετικού στρατού και ναυτικού
Μετάλλιο για τα «40 χρόνια των Ενόπλων Δυνάμεων της ΕΣΣΔ»
μετάλλιο για τα «50 χρόνια των Ενόπλων Δυνάμεων της ΕΣΣΔ»
μετάλλιο «Για την επέτειο των 20 χρόνων της Νίκης στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο 1941-1945»
μετάλλιο «Για την επέτειο των 30 χρόνων της Νίκης στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο 1941-1945»
Τιμητικό όπλο με χρυσό κρατικό έμβλημα της Σοβιετικής Ένωσης (22  Φεβρουαρίου 1968)
τάγμα του Σαχμπαατάρ (1966)
τάγμα του Σαχμπαατάρ (1971)
Τάγμα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Βουλγαρίας (1974)
Τάγμα του Λευκού Λέοντος (1955)
Τάγμα του Λευκού Λέοντος (1945)
Διοικητής του Τάγματος της Αναγέννησης της Πολωνίας (1968)
τάγμα του Σταυρού του Γκρούνβαλντ, 1η τάξη (1946)
Μέγας Αξιωματικός της Λεγεώνας της Τιμής (1944)
Τάγμα του Παρτιζάνικου Αστέρα (Γιουγκοσλαβία) (1946)
Τάγμα της Λαϊκής Απελευθέρωσης (1946)
τάγμα της Εθνικής Σημαίας (1948)
Τσεχοσλοβακικός Πολεμικός Σταυρός 1939-1945 (1943)
Γαλλικός Πολεμικός Σταυρός (1944)
Μετάλλιο Σινο-Σοβιετικής Φιλίας
Λεγεωνάριος της Λεγεώνας της Αξίας
Μετάλλιο Βετεράνου των Ενόπλων Δυνάμεων της ΕΣΣΔ
4ος Βαθμός του Τάγματος του Αγίας Άννας (1916)
Order of Saint Stanislaus (House of Romanov) (1917)
Cross of St. George 4th class (1917)
Τάγμα του Ερυθρού Λαβάρου (Μογγολία) (1945)
Τάγμα Στρατιωτικής Αξίας της Πολωνίας (1946)
Grand Cross of the Order of Military Virtue[6]
Τάγμα του Αγίου Στανισλάου, Β΄ Τάξη μετα Ξιφών (1917)
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Αλεξάντρ Μιχάηλοβιτς Βασιλιέφσκι (Алекса́ндр Миха́йлович Василе́вский, 30 Σεπτεμβρίου 1895 - 5 Δεκεμβρίου 1977) ήταν Ρώσος στρατιωτικός.

Γεννήθηκε το 1895 σε ένα χωριό του άνω Βόλγα και ήταν γιος ιερέα. Οι αρχικές επαγγελματικές φιλοδοξίες του τον οδηγούσαν προς το επάγγελμα είτε του δασκάλου είτε του αγρονόμου. Κατατάχθηκε όμως εθελοντικά στο στρατό το 1915, οπότε και επιλέχθηκε αμέσως για να εκπαιδευθεί ως αξιωματικός. Ήταν λάτρης των βιβλίων που σχετίζονταν με τη ζωή και τη δράση των μεγάλων Ρώσων του παρελθόντος, και παρά την καταγωγή του, εντάχθηκε στις τάξεις του Κόκκινου Στρατού. Το 1936 ο Βασιλιέφκσυ ήταν μεταξύ των ελάχιστων αξιωματικών που επιλέχθηκαν για φοίτηση στη νέα Ακαδημία του Γενικού Επιτελείου, ενώ το 1939 έγινε υποδιευθυντής του κλάδου επιχειρήσεων της Stavka. Από τη θέση αυτή συμμετείχε στη σχεδίαση της τελικής επίθεσης, χάρη στην οποία κάμφθηκε η Φινλανδία το 1940. Την 1 Αυγούστου 1941, με εισήγηση του Σαποζνίκωφ ορίσθηκε επικεφαλής του κλάδου επιχειρήσεων και υπαρχηγός του Γενικού Επιτελείου, ενώ στις 26 Ιουνίου 1942 τον διαδέχθηκε ως αρχηγός.

Από τη θέση αυτή ο Βασιλιέφσκι έμελλε να συμετάσχει στην επιτελική προετοιμασία των μεγαλύτερων νικών που κατήγαγαν οι Σοβιετικοί κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Λίγες ημέρες μετά την παράδοση του Φρήντριχ φον Πάουλους στο Στάλινγκραντ προήχθη σε στρατάρχη. Τον Ιανουάριο του 1945 άφησε τη θέση του αρχηγού του Γενικού Επιτελείου και στάλθηκε στην Άπω Ανατολή, όπου κατέστρωσε τα σχέδια που κατέληξαν στη συντριβή της ιαπωνικής στρατιάς του Κβαντούγκ. Του απονεμήθηκε δύο φορές το μετάλλιο του Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο Αλεξάντρ Βασιλιέφκσι πέθανε στις 5 Δεκεμβρίου του 1977.

  • Εκδόσεις Περισκόπιο, Μονογραφίες του Περιοδικού Στρατιωτική Ιστορία, Σειρά Μεγάλες Μάχες - Η Μάχη του Στάλινγκραντ σελ. 105

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]